رابطه و ازدواج یا ازدواج

ازدواج یا رابطه به خودی خود افراد را تغییر نمی‌دهد.زندگی زناشویی مکانی نیست که بتوانید در آن دیگری را تغییر دهید و او را در قالب آنچه که می خواهید در آورید.با توجه به قانون ٧٠-٣٠ ؛معمولاً ٧٠ درصد از خصوصیات همسرتان خوب  است ( با شما همخوان است) و حدود ٣٠درصد هم چندان خوب نیست.اگر روی آن ٣٠درصد تمرکز کنی و بخواهی آنها را تعویض یا حذف کنی؛ مشکلات شروع خواهند شد.اما اگر روی آن ٧٠درصد متمرکز شوید رابطه‌تان بهتر و بهتر خواهد شد.در رابطه به جای این که  منتظر تغییر باشید؛بیشتر روی آن چیزهایی که نمی‌خواهید تغییر کنند و می خواهید همان گونه که هست، بماند؛ تمرکز کنید و آنها را تقویت کنید.

عشق و رابطه و فرکانس موزون

انسان های هم فرکانس همدیگر را پیدا می کنند..

حتی از فاصله های دور...

از انتهای افق‌های دور و نزدیک.. انگار. جایی نوشته بود که اینها باید  در یک مدار باشند.. یک روزی .. یک جایی است  که باید با هم ، برخورد کنند... آنوقت...

میشوند همدم، میشوند دوست، میشوند رفیق..

اصلا میشوند هم شکل... مهرشان آکنده از همه ....

حرفهایشان میشود آرامش...

خنده شان، کلامشان می نشیند روی طاقچه دلتان.. نباشند دلتنگشان میشوی..

هی همدیگر را مرور می کنند..

از هم خاطره می سازند....

مدام گوش بزنگ کلمات و ایده ها هستند.. و یادمان  باشد..

حضور هیچکس اتفاقی نیست!

موقع بحث با کسى که برامون عزیزه

فقط ٦٠ ثانیه ى ناقابل،

زندگیمون رو بدون اون آدم تصور کنیم

ببینیم اگه قبلاً تو زندگیمون نبود،

چه چیزایى تغییر میکرد؟

اگه بعداً نباشه

چه چیزایى عوض میشه؟

فقط ٦٠ ثانیه به اینا فکر کنیم...همین

بعضى از آدماى زندگیمون

مثل رنگدونه ان

نبودنشون

خاکسترى میکنه زندگیمونو

مراقب هم باشیم یکم 

کم کم یاد خواهی گرفت تفاوت ظریف میان نگهداشتن یک دست و زنجیر کردن یک روح را 

اینکه عشق تکیه کردن نیست 

و رفاقت، اطمینان خاطر.

و یاد می‌گیری که بوسه‌ها قرارداد نیستند

و هدیه‌ها، معنی عهد و پیمان نمی‌دهند.

کم کم یاد میگیری که حتی نور خورشید هم می‌سوزاند اگر زیاد آفتاب بگیری.

باید باغِ خودت را پرورش دهی به جای اینکه منتظر کسی باشی تا برایت گل بیاورد.

یاد میگیری که میتوانی تحمل کنی

که محکم باشی پای هر خداحافظی

یاد می‌گیری که خیلی می‌ارزی.

رابطه ناموفق

اگر کسی به اندازه‌ای که دوستش دارید دوستتان ندارد،

رابطه‌تان را تا نا کجا ادامه ندهید،

به خودتان امید ندهید که بالاخره روزی دوستم خواهد داشت،

اینکه گاهی از طرف او پذیرفته می شوید وگاهی نمی شوید،

کلافه تان خواهد کرد،

گویی در جا می دوید،

هر چقدر تلاش می کنید،

به جایی نمی رسید،

این نرسیدن دایمی خسته تان می کند،

خشمگین می شوید،

افسرده می شوید،

خودتان را قانع نکنید که اگر دوستم نداشت این همه مدت نمی ماند،

او بخاطر خودش با شما مانده،

شما با توجه و محبتی که به او می کنید احساس دوست داشتنی بودن به او می دهید،

غرورش را ارضا می کنید و باعث رشد عزت نفسش می شوید،

پس چرا با شما ادامه ندهد؟

وقتی به کسی که دوستتان ندارد نزدیک می شوید،

گویی به کاکتوس نزدیک می شوید،

هرچه بیشتر نزدیک شوید،

بیشتر زخمی می شوید،

پس کاکتوس هایتان را رها کنید،

در صورتیکه محبوب تان واقعا شما را دوست داشته باشد،

تمام تلاشش را برای جبران رفتارهای متناقض و بی توجهی های گذشته اش انجام می دهد…

کاکتوس هایتان را رها کنید